Anneme "Sen Haklıydın" diyecek kadar büyümüşüm :)

Kah ağladığımda gözyaşı,kah güldüğümde kahkaha...Bazen kızar ama çokca sever:)Laf aramızda etipufu da çok sever:)Bazen arkadaş bazen sırdaş ama sonsuz anne...Anneeeeeeeeeeeem seni çok seviyom ki ben :)

"13 Yaşında " Anne Ne Var ! 
"16 Yaşında " Anne Beni Rahatsız Etme !

"18 Yaşında " Bu Evden Gitmek İstiyorum ! "25 Yaşında " Haklıydın Anne "
"30 Yaşında " Annemin evine dönmek istiyorum "
"50 Yaşında " Annemi kaybetmek istemiyorum "
"70 Yaşında " Annem eğer burda olsaydı benim için herşeyi yapardı "

Bu yazıyı çok seviyorum çünkü biliyorum ki okuyan herkes kendinden bir parça buluyor...Hepimiz bu yaşlardan geçtik, geçiyoruz ve geçeceğiz ömrümüz yettiğince...Önemli olan annemizle geçen zamanı ne kadar az kırgınlıkla geçirdiğimiz...Düşünüyorum da biz annemle çok büyük savaşlar yaşamadık evde, tabii ki sancılı zamanlarımız olmadı değil şu malum yıllarda ama az hasarla atlattık...18 yaşımda üniversite sebebiyle evden ayrıldım...İlk defa bu kadar ayrı kaldım...İlk başta her şey çok güzel geliyor insana, hani kendini,benliğini, özgürlüğünü keşfediyorsun ya,dünya bir anda senden sorulur oluyo...İşte diyosun ben büyüdüm artık kendi kararlarımı kendim alırım.Dünya arkadaşlarından ibaret son 5 yıldır olduğu gibi tek fark artık ailen yok yanında....Evdeki el bebek gül bebek devri günler geçtikçe azalıyor,sorumluluklar artıyor ve zamanla arkadaşlardan daha çok ailene ihtiyacın olduğunu hissediyosun...İşte o zaman başlıyor    yoğun bir anne özlemi...Keşke annem burda olsaydı şunu yapardık şunu yerdik şuraya giderdik ve hatta şu sebepten azıcık atışır kendimize gelirdik :)

Şuan 24 yaşındayım ama sen haklıydın anne diyeli sanırım bi 3 yıl oluyor:) Bunu erken fark ettiğim için kendimi şanslı görüyorum en azından 3 yıldır annem annem olmanın dışında dostum oldu sırtımı yasladığım, omzunda ağladığım ve fikirlerine danıştığım...Annem hep derki sen büyüyosun yaş aramız giderek küçülüyor...Artık evli bir bayanım evet annem kadar sorumluluklarım yok henüz:) [sanırım bi 3 yıl daha olmayacak:)] ama annemin dilinden anlıyorum artık daha da derinlere inebiliyoruz ve birbirimizin dilinden daha iyi anlıyoruz...

Aslında düşündüm de annem 24 yıldır zaten dilimden, gözümden ne dediğimi ne hissettiğimi anlıyordu onu anlamak istemeyen benmişim...

Annecim merak etme ben de seni anlayabiliyorum artık, hamilelikte başlayan ve 24 yıldır devam eden sancılı günler için bugün özür dilerim senden. O günlerde bu günlerin geleceğini bilseydim yapmazdım diyemeyeceğim çünkü ne o zaman ben çocuk olabilirdim ne de sen şimdi ki kadar olgun :) Biz birbirimizi büyüttük, ben büyüdükçe büyüdüm olgunlaştım sen büyüdükçe küçülüp çocuklaştın ve biz artık ortada buluştuk :) Ben, senin bizimle (erkek kardeşim var bi de ) yaşadığın sıkıntıları çocuklarımla yaşayıp onlara derdimi anlatmaya çalışırken ne kadar şanslı olacaksın ki onlarla doyasıya sabırlı günler yaşayacaksın :) Ve benim sana daha çok ihtiyacım olacak :) Hep yanımda ol bitanecim, hep bir elin omzumda bir gözün bir kulağın yüreğimde kalsın senden güç alsın zihnimle bedenim....

Seni çok seviyorum annecim çok ama çok seviyorum,

Bu kadar yazıdan sonra artık 2. annemden de bahsetmeden olmaz :) Kayınvalidem demek bana uzak, o eşimin,  yüreğimin annesi....Bana olan samimiyeti ve içten sevgisi için ona da çok çok teşekkürler...Bir ömür boyu 2 annemle de sağlıklı,huzur dolu günler geçirmektir dileğim...Seni de çok seviyorum annem....